محققان پژوهشکده «رویان» جهاد دانشگاهی به تکنیک درمان بیماری «ویتیلیگو» (لک و پیس) با پیوند اتولوگ(خودی) سلول‌های «ملانوسیت» دست یافتند. 

دکتر حمید گورابی، رییس پژوهشکده «رویان» جهاد دانشگاهی با اعلام این مطلب به خبرنگار پژوهشی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) خاطرنشان کرد: این روش درمانی که برای نخستین بار در دنیا ارائه شده و مبتنی بر جایگزینی سلول‌های «ملانوسیت» در مراحل بالینی بدون نیاز به استفاده از اشعه ماورای بنفش پس از تزریق سلول است با موفقیت روی تعدادی از مبتلایان به «ویتیلیگو» آزمایش شده است و طبق بررسی‌های انجام شده، کاملا بی‌خطر بوده و خطر رد پیوند نیز در آن منتفی است.

محققان پژوهشکده «رویان» جهاد دانشگاهی به تکنیک درمان بیماری «ویتیلیگو» (لک و پیس) با پیوند اتولوگ(خودی) سلول‌های «ملانوسیت» دست یافتند. 

دکتر حمید گورابی، رییس پژوهشکده «رویان» جهاد دانشگاهی با اعلام این مطلب به خبرنگار پژوهشی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) خاطرنشان کرد: این روش درمانی که برای نخستین بار در دنیا ارائه شده و مبتنی بر جایگزینی سلول‌های «ملانوسیت» در مراحل بالینی بدون نیاز به استفاده از اشعه ماورای بنفش پس از تزریق سلول است با موفقیت روی تعدادی از مبتلایان به «ویتیلیگو» آزمایش شده است و طبق بررسی‌های انجام شده، کاملا بی‌خطر بوده و خطر رد پیوند نیز در آن منتفی است. 

وی با پیش‌بینی این که این روش از اوایل تابستان سال آینده در خدمت درمان بیماران مبتلا به «ویتیلیگو» قرار گیرد، خاطرنشان کرد: بیماری ویتیلیگو (لک و پیس) که با از دست دادن موضعی و پیش‌رونده سلول‌های رنگ‌دانه و ایجاد لکه‌های سفیدرنگ در پوست فرد مشخص می‌شود، می‌تواند به صورت موضعی و یا سیستمیک بروز کند. این بیماری با فراوانی یک‌ تا دو دهم درصد، حدود پنج تا 100 میلیون نفر از جمعیت جهان را درگیر کرده است. 

رییس پژوهشکده «رویان» جهاد دانشگاهی تصریح کرد: وجود ضایعات با رنگ غیرطبیعی به خصوص در نواحی معرض دید می‌تواند مشکلات روحی و روانی جدی در فرد ایجاد کرده و در زندگی طبیعی و کار او اختلال ایجاد کند. همچنین هزینه نسبتا زیادی برای مداوا و در برخی موارد پوشاندن ضایعات مصرف می‌شود. 

دکتر گورابی خاطرنشان کرد: از آ‌ن‌جایی که مشکل اصلی در این بیماران ناکارآمدبودن سلول‌های ملانوسیت است، بنابراین جایگزینی این سلول‌ها می‌تواند درمان مناسبی برای برطرف‌کردن این ضایعات باشد. 

وی با اشاره به طرح تحقیقاتی پیوند اتولوگ (خودی) سلول‌های ملانوسیت در پژوهشکده رویان اظهار کرد: این طرح با هدف جایگزینی این سلول‌ها طراحی و در حال اجراست که در این مطالعه ابتدا سلول‌های ملانوسیت از بیوپسی‌های به دست آمده از نواحی سالم پوست با استفاده از جداسازی آنزیمی تحت شرایط کاملا استریل، جدا و برای درمان آن دسته از بیماران مبتلا به ویتیلیگو که پاسخ قابل قبولی برای درمان‌های متداوم نداده‌اند به صورت داخل اپیدرمی به خودشان تزریق می‌شود. 

رییس پژوهشکده رویان در گفت‌و‌گو با ایسنا افزود: مطالعه صورت‌گرفته برای اثربخشی روش در گروه بیماران مبتلا به نوع موضعی بیماری نشان می‌دهد که تزریق متوسط تعداد 450 هزار سلول در ناحیه‌ای به وسعت متوسط 5/3 سانتی‌متر مربع بعد از دو هفته باعث شروع پیگمانتاسیون و بعد از گذشته چهارهفته تکمیل پیگمانتاسیون اولیه در کل سطح می‌گردد. 

دکتر گورابی در ادامه گفت: نتایج بارز بالینی در بیمارانی که ضایعه موضعی داشتند باعث شد تا مطالعه دیگری برای بررسی استفاده از این روش درمانی در بیماران مبتلا به ضایعات سیستمیک نیز طراحی و به اجرا درآید که نتایج این مطالعه نیز نشان می‌دهد تزریق متوسط 600 هزار سلول در مساحت متوسط 6 سانتی‌متر مربع می‌تواند بعد از دو هفته موجب شروع پیگمانتاسیون گردد. 

به گفته وی، محققان امیدوارند با توسعه روش‌های کشت و جداسازی برای سلول‌های ملانوسیت در آینده‌ای نزدیک بتوانند با انجام یک بیوپسی کوچک مشکل ضایعات ویتیلیگو را در این بیماران برای همیشه درمان کنند. 

دکتر گورابی در پایان تصریح کرد: در مطالعات مشابه در سایر کشورها معمولا به همراه تزریق سلول از اشعه ماورای بنفش نیز استفاده می‌شود که می‌تواند برای بیمار عوارض ناگواری همانند سرطان‌های پوستی را به همراه داشته باشد در حالی که این مطالعه که برای اولین‌بار در سطح جهانی انجام می‌شود، نیازی به استفاده از اشعه ماورای بنفش پس از تزریق سلول ندارد.